Stelling

Het historische IJveer XIII uit 1927 vertrekt stipt om half 7 ‘s avonds van de kade tegenover het Lloyds hotel aan de Oostelijke Handelskade. Het oude schip brengt haar passagiers naar het knusse winterrestaurant in de oude kazerne op het eiland. Op weg naar de Oranjesluizen komen het aperitief en de eerste hapjes op tafel. Na een uurtje gaan we van boord. We staan op Vuurtoreneiland. Het kleine eiland werd in 1699 voor het eerst genoemd in stukken van de Staten van Noord-Holland en West Friesland toe ’op het Ye-oort een lantaarn wierde opgeregt’. Een belangrijke verbetering om navigerende schepen op de Zuiderzee de weg naar Amsterdam te wijzen. Het tegenwoordige exemplaar, een gietijzeren toren uit 1893, is het eerste object dat je op het eilandje ziet. Het is omringd door bouwmaterialen en steigers. In 2016 werd het licht van de toren definitief gedoofd. Zodra de restauratie van de toren af is  hoopt men weer een lampje aan te mogen steken. Voor de sfeer. Dan heeft Amsterdam zijn enige vuurtoren terug.

Na een korte wandeling langs de munitiebunkers en de grazende schapen dalen we af naar de bomvrije kazerne die nu sfeervol is ingericht als Winterrestaurant. Ooit waren hier 90 manschapen gelegerd. De volgestouwde wijnkelder belooft veel goeds. De rest van de avond is het genieten van een heerlijk vijf gangen diner uit de volledig op hout gestookte keuken. Subliem. Uitbaters Sander Overeinder en Brian Boswijk hebben in 2012 de prijsvraag gewonnen die Staatsbosbeheer, de eigenaar van het eiland, uitschreef. Ze waren een van de 300 gegadigden die het eiland weer een functie wilden geven. Hun idee, een klein restaurant op het eiland waar je vanuit Amsterdam op food-excursie naar toe kunt was terecht de winnende vondst.

Een citaat van de website vuurtoreneiland.nl: ‘de avonden op Vuurtoreneiland zijn lang en intiem, uitgebreid eten, staren naar de horizon, tijd om te onthaasten en van de ruimte te genieten, meer een minivakantie dan een avond uit.’ Precies zo is het. Wie wil, neemt een lantaarn en wandelt tussen de gangen door een stukje over het eiland, langs het knappend vuur bij het kazernegebouw de stilte in. In de verte slechts de lichtjes van Amsterdam; haar hectiek voelt heel ver weg. Na de laatste gang worden de gasten teruggeleid naar de oude veerboot. Het is donker en frisjes buiten. Iedereen kruipt benedendeks. De terugtocht is precies zoals je op de website van Vuurtoreneiland leest: ‘knus en meer een varende bruine kroeg’. Geen 90 manschappen, maar 90 gasten die genoten hebben. Er wordt druk gepraat over de minivakantie. Die heeft indruk gemaakt. Ondertussen varen we weg van die unieke Stelling van Amsterdam, terug naar de stad met haar unieke grachtengordel. Een tocht van het ene UNESCO werelderfgoed naar het andere. Wat is het water vandaag mooi.