Vliegmens

Soms begrijp ik hoe rokers zich voelen. Als je zoals ik van vliegtuigen houd, ben je toch een beetje fout. Het feit dat je vliegt, vooruit, maar doe het zo geruisloos mogelijk. Heb het er niet over. Blij worden van een widebody passagiersvliegtuig dat jankend voor je neus opstijgt kan niet echt niet meer. Ik ben zo iemand die als jongetje piloot wilde worden. Voor wie zijn eerste solo vlucht een euforisch hoogtepunt in zijn leven was.
Later, niet langer brevetdrager, bleef ik een vliegmens. Geweldig om in de groten der aarde meegevlogen te hebben. De Dakota DC3 waarin je schuin omhoog door het gangpad loopt, de immense Boeing 747 met haar typisch gestroomlijnde kop, de lawaaierige Antonov 24, waarvan er veel zijn gecrashed, ondanks de kwaliteit van het ontwerp. Het meest was ik fan de de driemotorige Lockheed L-1011 Tristar, met zijn prachtig ingemetselde staartmotor.
De luchtvaart ontwikkelt zich snel.. Mijn lievelingsmachines zijn zo zoetjesaan antiquarisch geworden. Luchtvaartkenners voeren een dispuut hoe we in de toekomst vliegen.: gewoon rechtstreeks van a naar b, het zogenaamde point to point systeem, of eerst naar een grote overstapluchthaven vanwaar we naar onze eindbestmming vliegen, het hub and spoke systeem. De grote vliegtuigbouwers wedijveren om het gelijk van een van beide systemen, en bouwen er speciaal vliegtuigen voor.
Ik vloog van Amsterdam naar Doha in een Boeing 787 Dreamliner, het typisch van a naar b vliegtuig. Een toestel van Qatar Airways, Deze maatschappij uit het Midden-Oosten die niet zonder slag of stoot van Schiphol mocht gaan vliegen. Heftig verzet van onze nationale trots: de Qatari  zouden hun maatschappij op staatssteun laten draaien, wat dek KLM het concurreren onmogelijk maakte. Tja, zeiden de Qatari, als de Hollanders zo gaan beginnen kunnen wij ook wat toekomstige contracten met Nederlandse bedrijven om zeep helpen. Daarna was het stil, en konden hun dreamliners en ander materieel Amsterdam aandoen Die 787 dreamliner is een comfortabel vliegtuig. Je zit fijn, naast ramen die het licht dimmen, je ademt lucht die wordt bevochtigd. Het personal entertainment system biedt vermaak om een paar dagen achtereen te vliegen.  De tegenhanger waar ik mee naar naar Bangkok vlieg, een Airbus  A380, is een XXL  monster met een spanwijdte van ruim 80 meter. Het is gebouwd om ruim 500 passagiers tussen grote luchthavens te vervoeren. Vandaag de dag lijken beide visies op de toekomst van het luchtvaart system een beetje gelijk te krijgen, ze floreren naast elkaar.

Mijn paria gevoel wordt alleen maar versterkt als we boven Duitsland vliegen. Het ene windmolenpark na het andere glijdt onder ons door. Duurzame energie versus kerosine stokers. Schone lucht versus vliegende CO2 fabrieken. Ook het excuus dat de 787 en de 380 een stuk schoner zijn dan hun voorgangers helpt me niet. Het blijft een twijfelachtige liefhebberij, dat over de wereld vliegen. Gelukkig gaan de eerste toestellen al door de lucht op zonne-energie. Kwestie van tijd voor ik met een schoon geweten vlieg. Op 10 kilometer hoogte boven de Golf van Bengalen open ik de wifi verbinding om deze blog te versturen.